1. Jakie wydarzenie uznaje się za powstanie państwa polskiego? chrzest Polski. zjazd gnieźnieński. koronacja Bolesława Chrobrego. 2. Które z wymienionych miast było stolicą Polski? Poznań Reklama. ndz., 12/01/2019 - 17:59 -- Anonim (niezweryfikowany) Bolesław Chrobry podbił wiele ziem, ale stołeczność Gniezna nie była zagrożona aż do 1003 roku, kiedy opanował Pragę. Czeska stolica była miastem z zupełnie innej ligi. Istnieje pogląd, że polski władca chciał przenieść swoją stolicę właśnie nad Wełtawę. Miasto, które w X w. n.e. zostało rozbudowane już jako Delhi, podczas swojej burzliwej historii wchodziło w skład różnych imperiów i królestw. Od XIII do XVI w. było stolicą sułtanatu Poznań zwykło się postrzegać jako miasto spokojne i legalistyczne, podporządkowujące się władzy i nieobecne w historii narodowych zrywów. Jego historia dowodzi jednak, że z uległością nie ma ono wiele wspólnego. O niepokornej naturze miasta, ale i jego znaczącym miejscu w polskiej historii, opowiada Przemysław Matusik, autor książki „Historia Poznania”. Mapa stolicy Polski przedstawia główne miasto Polski. Ta mapa stolicy Polski pozwoli Państwu w łatwy sposób zaplanować podróż po stolicy kraju - Polsce w Europie. Mapa stolicy Polski jest dostępna do pobrania w formacie PDF, w wersji drukowanej i bezpłatnie. Warszawa: Warszawa [varˈʂava] (posłuchaj); zobacz też inne nazwy) jest kombinasi warna baju dan celana yang cocok. Autor: Jakub JagodzińskiTagi: Opinie, Historia polityczna, Archeologia, Wczesne średniowiecze, Polska, WielkopolskaOpublikowany: 2021-03-17 05:58Licencja: wolna licencjaPolska przyjęła chrzest w 966 roku, a jej pierwszą stolicą było Gniezno. To fundamentalna wiedza o początkach naszego kraju, powielana w kolejnych podręcznikach szkolnych. Sęk w tym, że właściwie każdą część tego zdania można podważyć. Odpis dokumentu Dagome Iudex (domena publiczna). Po pierwsze to nie Polska przyjęła chrzest, bo zrobił to Mieszko I. Wśród badaczy trwa zresztą dyskusja czy w X wieku w ogóle można mówić o Polsce. Po drugie, wskazana data jest najbardziej przypuszczalną, ale nie jedyną możliwą. Po trzecie, nie wiadomo czy stolicą rzeczywiście było Gniezno, bo nie wiadomo czy stolica… w ogóle przy wjeździe do Gniezna stanęły tablice informujące o tym, że była to pierwsza stolica Polski. Dyskusja nad tym, które miasto jako pierwsze było stołeczne rozgorzała na nowo. Oczywiście włączył się w nią też poznański magistrat, przekonany o tym, że to nad Wartą mieściła się pierwsza stolica. A co, jeśli nie było jej wcale?Pamiętam ze szkoły…Dla osób niezajmujących się początkami państwa Piastów zawodowo takie stwierdzenie może wydawać się absurdalne. Przecież „każdy wie”, że pierwszą stolicą Polski było Gniezno. Dla wielu osób to oczywiste, bo tak przyjęli autorzy podręczników szkolnych, z których każdy czerpał wiedzę. Tak twierdziło też wiele autorytetów świata nauki, jak chociażby profesor Gerard Labuda. Musimy jednak pamiętać, że nie był to jedyny postulowany pogląd. Wielu uczonych pierwszą stolicę lokowało również w Wielkopolsce, tyle że w tak silnie zakorzenionej wiedzy nierzadko wywołuje ogromne emocje i wzburzenie. Po części to zrozumiałe. Wspólne dziedzictwo jest ważnym elementem tożsamości narodowej, więc wprost intuicyjnie podważamy każdy pogląd, który zmienia to, co powinno być stałe. Dużo wygodniej jest przecież utrwalać dotychczasową wiedzę, traktując ją jako fakt. Contra facta non valent argumenta chciało by się rzec, ale niestety to nie fakty, a przypuszczenia i na pytanie o pierwszą stolicę Polski po prostu nie da się odpowiedzieć stolica Polski okiem archeologaSkąd w ogóle pomysł, by z Gniezna uczynić pierwszą stolicę Polski? Argumentów ku temu jest co najmniej kilka. Do najważniejszych należy interpretacja regestu Dagome Iudex i zawartego tam terminu civitas Schinesghe, które odczytuje się jako „państwo gnieźnieńskie”, fakt złożenia w gnieźnieńskiej katedrze ciała św. Wojciecha czy tzw. zjazd gnieźnieński, który odbył się tam trzy lata po męczeńskiej śmierci biskupa Sławnikowica. Denar Bolesława Chrobrego z napisem GNEZDVN CIVITAS (domena publiczna). Za koncepcją Poznania jako pierwszej stolicy Polski przemawiają z kolei głównie odkrycia archeologiczne (choć wspomnieć należy tu o relacji Thietmara, który pisał o Jordanie jako o biskupie poznańskim). Uwagę zwracają odsłonięte pozostałości pierwszej, poznańskiej katedry z końca X wieku. Jak zauważa Przemysław Urbańczyk, możemy podejrzewać, że był to najważniejszy kościół w państwie. Na marginesie warto przypomnieć, że to w poznańskiej katedrze pochowano zarówno Mieszka I, jak i Bolesława Chrobrego. Innym archeologicznym argumentem, przemawiającym za Poznaniem, może być odkrycie pozostałości niewielkiego kamiennego kościoła, przy palatium na Ostrowie Tumskim. Chronologia tego obiektu sugeruje, że powstał on na początku rządów Mieszka lub kontekście pierwszej polskiej stolicy badacze wskazują niekiedy także na inne ośrodki – Ostrów Lednicki i Giecz, za którymi również przemawia kamienna architektura. Niemniej, analizując wyłącznie źródła archeologiczne, zapewne jako główny ośrodek Mieszka I wskazalibyśmy Poznań. Nie czyni to z niego jednak „stolicy”.Nie było stolicy?Biorąc pod uwagę rzeczywistość, w jakiej funkcjonowali pierwsi Piastowie, a także sytuację w innych wczesnych państwach Europy, warto zastanowić się, czy poszukiwanie pierwszej stolicy w ogóle ma sens. Nasze wyobrażenie o stolicy jako o najważniejszym ośrodku militarnym, ekonomicznym, kultowym/religijnym i społecznym, jest anachronizmem. Pomijając przykłady kilku ośrodków, w których skupiała się olbrzymia władza (np. Konstantynopol), poszukiwanie pierwszej stolicy prawdopodobnie nigdy nie przyniesie nam satysfakcjonującego wczesnym średniowieczu możemy mówić raczej o wielu ośrodkach, pełniących centralną funkcję i w tym charakterze możemy wymienić zarówno Gniezno i Poznań, jak i Ostrów Lednicki i Giecz. Dyskusja o tym czy pierwsze było Gniezno, czy Poznań jest zatem tak samo nierozwiązywalna, jak rozważanie na temat tego czy pierwsze było jajko, czy kura. Myślę, że w ślad za profesorem Przemysławem Urbańczykiem, warto skonkludować, że stolica była po prostu tam, gdzie znajdował się władca, który przemieszczał się między różnymi ośrodkami. Taka sytuacja dotyczyła niemal całej Europy, nie mamy powodów sądzić, by początki polskiej państwowości miały inny nam, zdaje się atawistyczna, potrzeba wskazywania początków różnych wydarzeń. Obok upamiętniania okrągłych rocznic, jest to chyba jedna z ulubionych form gruntowania wiedzy historycznej. Niestety zdaje się, że często prowadzi nas na manowce. Naukowcy, bazując na niemożliwych do jednoznacznej interpretacji źródłach, przedstawiają różne wizje historii. Część z nich jest lansowana najmocniej i powtarzana w podręcznikach szkolnych kolejnych pokoleń. W niezauważalny sposób przestaje być tezą, a staje się „faktem”. Taki proces dotyczył zagadnienia „pierwszej stolicy Polski”. Oczywiście historia, w której nie ma zbyt dużo mglistych określeń typu „wydaje się”, „prawdopodobnie”, „jedną z możliwości” itd., jest dużo atrakcyjniejsza, bardziej przystępna i łatwiejsza do zapamiętania. Nie jest jednak całkiem prawdziwa. Myślę, że środowisko badaczy, a w ślad za nimi nauczycieli, powinno odważniej przyznać się do ograniczeń, jakie narzuca nauka i uczciwie stwierdzić: nie wiemy!Bibliografia:G. Labuda, Mieszko I, Wrocław Makohonienko, M. Kara, J. Koszałka, _ Przyrodnicza historia Gniezna – plemiennego ośrodka kultu i centrum wczesnopiastowskiego państwa polskiego Civitas Schinesghe_, „Landform Analysis”, v. 16: s. 39– Urbańczyk, Zanim Polska została Polską, Toruń 2015. Artykuły publicystyczne w naszym serwisie zawierają osobiste opinie naszych redaktorów i publicystów. Nie przedstawiają one oficjalnego stanowiska redakcji „ Masz inne zdanie i chcesz się nim podzielić na łamach „ Wyślij swój tekst na: [email protected]. Na każdy pomysł odpowiemy. Historia z rozmachem! Kup naszą koszulkę z wikingiem: Cena koszulki wynosi 34,99 koszulkę, wesprzyj nasz portal! Kraków - dawna stolica Polski, zamek królewski Wawel ( Jak wszyscy wiemy pierwszą stolicą Polski było Gniezno i być może byłoby tak i do dzisiaj, gdyby nie Czesi.... W roku 1039 książę czeski Brzetysław (Břetislav I) napadł na Wielkopolskę i zniszczył doszczętnie Gniezno. Od tego czasu Kraków przejął funkcje głównego miasta Polski, tym bardziej że już od roku 1000 stolica Małopolski była też siedzibą biskupstwa. Jednak do oficjalnego uznania Krakowa jako stolicy Polski doszło dopiero w roku 1320 – wraz z koronacją Władysława Łokietka na króla. Drugą taką oficjalną datą był rok 1609, w którym to król Zygmunt III Waza przeniósł stolicę Rzeczpospolitej do Warszawy. Pragnę teraz scharakteryzować w skrócie trzy polskie główne miasta okresu od XIV do XVII wieku: Kraków będący bezsprzecznie dominującym miastem w Polsce i stolicą do 1609 roku, Warszawa która od 1609 roku przejęła funkcję stolicy kraju oraz Gdańsk będący w XVI i XVII wieku największym i najbogatszym miastem Rzeczpospolitej. Kraków Od początków XIV wieku do końca XVI wieku Kraków rozwijał się bardzo dynamicznie. W 1364 roku papież zezwolił na założenie uniwersytetu, który w roku 1400 zreformowano na wzór paryskiej Sorbony. Wkrótce Krakowska Akademia stała się słynna w całej Europie, a szczególnie nauki astronomiczne oraz astrologia, matematyka i geografia prezentowały najwyższy poziom europejski. Jak wiemy, sam Mikołaj Kopernik studiował tu w latach 1491-1495. Dopiero wybuch reformacji w Europie i „moda” studiowania na uniwersytetach protestanckich (Wittenberga) przyniosły od połowy XVI wieku pewien zastój. Oprócz posiadania słynnego uniwersytetu Kraków był także prężnym centrum drukarstwa. Już w 1473 roku otwarto tu pierwszą drukarnię, czyli wcześniej niż w Pradze, Londynie czy Wiedniu. Kraków był też pierwszym miastem na świecie, gdzie drukowano „cyrylicą” w języku cerkiewnosłowiańskim (1490), tu powstały też pierwsze na świecie druki w języku węgierskim. Oczywiście najbardziej prestiżową funkcją była ta jako siedziba królewska. Zamek na Wawelu był nie tylko centrum politycznym, ale także centrum kultury promieniującej na całą Polskę. Szczególnie po małżeństwie Zygmunta Starego z włoską księżniczką z Mediolanu – Boną Sforza (1518), renesans i kultura włoska opanowały Kraków, a następnie całą Rzeczpospolitą. Ale już wcześniej (1502-1504) architekci włoscy, głównie z Florencji, działali w Krakowie, między innymi przebudowując Zamek Królewski w stylu renesansu. Kraków był też znaczącą metropolią kościelną. Na początku XVII wieku istniały tu 65 kościoły i klasztory. Większość zakonów miała też tu swą siedzibę (17 męskich i 9 kobiecych). Księża i inni duchowni stanowili aż 40% ludności miejskiej, a do Kościóła Katolickiego należało w 1580 roku ok. 35% wszystkich parceli miejskich (w 1667 roku już ponad 50%). Nawet po przeniesieniu stolicy do Warszawy i pewnym upadku znaczenia Krakowa, funkcje kościelne dawnej stolicy pozostały bez zmian: koronacje królów, ich namaszczanie, a także pogrzeby królewskie odbywały się aż do rozbiorów tylko w Krakowie. Czyli mimo utraty politycznego i gospodarczego znaczenia, Kraków pozostał sakralną stolicą Polski. Przeniesienie stolicy z Krakowa do Warszawy było tylko logiczną konsekwencją rozrastania się Rzeczpospolitej po zawarciu Unii z Litwą. Po faktycznym zjednoczeniu Polski z Litwą (1569) Kraków znalazł się naraz na peryferiach kraju. Teraz z Krakowa do wschodnich granic Ukrainy czy do północnych rubieży Litwy było ponad 1000 km! Dlatego Warszawa, leżąca bardziej centralnie, była bardziej predysponowana do przejęcia funkcji stołecznych. Już wcześniej, bo w 1569 roku, wybrano Warszawę jako stałe miejsce obrad Sejmu, a w 1572 roku postanowiono tu (na przedmieściach Warszawy, na Woli) wybierać przyszłych króli. Oficjalną datą przeniesienia stolicy do Warszawy jest rok 1609 i wiąże się to z osobą króla Zygmunta III Wazy, za co mieszkańcy Warszawy wznieśli mu później słynną Kolumnę Zygmunta na Placu przed Zamkiem Królewskim. Trzeba jeszcze dodać, że Zygmunt III kierował się w swojej decyzji także względami prywatnymi – z Warszawy było bliżej do jego szwedzkiej ojczyzny niż z Krakowa.... Warszawa - plac zamkowy ( Warszawa Przejdźmy więc do Warszawy, która na początku XVI wieku liczyła ledwie 3 tysiące mieszkańców (była więc prawie dziesięć razy mniejsza od Krakowa). Jednakże po przeprowadzce dworu królewskiego do Warszawy notujemy tu ożywioną aktywność budowlaną. Magnaci, szlachta i duchowni, a także wielu cudzoziemców wietrzących możliwość zrobienia kariery w nowej stolicy, przeprowadzali się licznie do Warszawy i budowali tu reprezentacyjne pałace i dwory. Tak więc obok zamku królewskiego i rezydencji królewskiej w Ujazdowie, pojawiły się pałace Koniecpolskich, Ossolińskich i innych bogaczy. W pierwszej połowie XVII wieku Warszawa stała się już znaczącym miastem-rezydencją, jednakże bez jakiegoś centrum miejskiego (jakim był np. Rynek Główny dla Krakowa). Przyczyną tego stanu rzeczy był brak tradycji mieszczańskich w tej części Polski. Na Mazowszu największą siłą społeczną była drobna szlachta, która była tu niezmiernie liczna, jednak niezbyt bogata. Brakowało więc typowych mieszczan, rzemieślników, a także studentów. Znaczenie Warszawy było więc głównie natury politycznej i reprezentacyjnej (siedziba króla, miejsce wyborów oraz obrad Sejmu). Dodać jeszcze trzeba, że „sarmackie tendencje” polskiej szlachty w XVII wieku (złota wolność szlachecka zamiast absolutystycznej władzy królewskiej) nie sprzyjały rozwojowi stolicy z centralnymi funkcjami, jak Paryż we Francji czy Londyn w Anglii. Nawet skarb królewski nie przechowywano w Warszawie, tylko w Rawie Mazowieckiej, a najwyższe władze sądownicze urzędowały w Piotrkowie albo Lublinie. Szlachta nie miała zaufania do wybieranych królów.... Jednak fakt, że w Warszawie rezydował król, że tu obradował Sejm i wybierano królów, znacznie przyśpieszył rozwój miasta, a także przyciągnął wielu cudzoziemców, liczących na karierę w nowej stolicy. W pierwszej połowie XVII wieku miasto liczyło już około 25 tysięcy mieszkańców (a w trakcie wyborów prawie 100 tysięcy!). Wraz ze wzrostem potrzeb dworu i rezydujących tu magnatów czy dyplomatów, życie gospodarcze miasta doznało także ożywienia. Jednak w odróżnieniu od dawnego Krakowa, gdzie oprócz handlu działało wszechstronnie rozwinięte rzemiosło, Warszawa wyspecjalizowała się w bankowości (kredyty i pożyczki dla magnatów, szlachty, króla...) oraz handlu opartym na imporcie towarów luksusowych. Tak bardzo ogólnie można stwierdzić, że Warszawa nie mająca ani własnych dochodów (mało rzemiosła, mało eksportu) ani większych funduszy, żyła „na kredyt”. Pieniądze i kredyty dostarczali bankierzy z Gdańska (ewentualnie za pośrednictwem kapitału z Amsterdamu). Na lukratywnym handlu zbożem handlarze warszawscy też nie mieli większego udziału, bowiem dochody z tej wymiany dzielili między sobą kupcy gdańscy i szlachta. Niezwykła była też struktura ludnościowa miasta. Na początku XVII wieku aż 25 % wszystkich mieszkańców stanowili magnaci, szlachta i duchowieństwo. Równocześnie szybko rosła ilość biedoty miejskiej, do której zaliczyć trzeba też tysiące służebnych zatrudnionych na dworach magnackich. Warszawa szokowała więc przeciwnościami i kontrastem w stylu życia pomiędzy przepychem panującym na dworach czy w pałacach magnackich, a biednymi domami czy chałupkami mieszczan, służby i plebsu. W niektórych dzielnicach biedota miejska stanowiła już w XVII wieku około 40% wszystkich mieszkańców, a na przedmieściach Warszawy 70% mieszkańców żyło jak na wsi. Gdansk - panorama (Fot. Wikipedia) Gdańsk Gdańsk choć nie był nigdy stolicą, był jednak w XVI i XVII wieku największym i najbogatszym miastem Rzeczpospolitej. Jak wiemy miasto najechali w 1308 roku Krzyżacy i doszczętnie spalili. Od tego czasu Gdańsk (Danzig) stał się w zasadzie miastem niemieckojęzycznym zasiedlonym w większości przez osadników z Niemiec. Jednak w 1454 roku Gdańsk wraz z Elblągiem i Toruniem oraz częścią Prus zwaną od tego czasu „Prusy Królewskie” przeszedł na stronę Polski i aż do rozbiorów, czyli ponad 300 lat, należał prawnie do Polski. W okresie tym odnotowujemy przedziwną, ale bardzo owocną symbiozę miasta z olbrzymim mocarstwem, jakim była ówczesna Rzeczpospolita. Gdańsk był dla Polski „oknem na świat”, portem skąd polska szlachta i magnaci mogli eksportować zboże do Amsterdamu i na Zachód Europy. Równocześnie za zarobione na sprzedaży zboża pieniądze, szlachta i magnaci zaopatrywali się zaraz na miejscu we wszystko co tylko potrzebowali, głównie towary luksusowe, meble, tkaniny, sprzęt precyzyjny, itd. Odpowiednio do popytu, w mieście rozwinęło się na wielką skalę rzemiosło oraz sieć bankowa. Dla Gdańska Polska stała się „kurą znoszącą złote jajka”. Bardzo tanio kupowane polskie zboże sprzedawano za podwójne ceny w Amsterdamie. Także miliony zarabiano na pożyczkach i kredytach udzielanych polskiemu możnowładztwu. Można postawić tezę, że źródłem dobrobytu Gdańska było polskie zboże i handel z Polską. Przez port w Gdańsku eksportowano około 80% wszystkich polskich towarów (oprócz zboża, głównie drewno i produkty leśne). W 1557 roku wywieziono z Gdańska 40 tysięcy łasztów polskiego zboża, w roku 1583 były to już 62 tysiące, a w 1618 aż 100 tysięcy łasztów („łaszt”, w niemieckim „die Last”, to ilość zboża jaka mieściła się na wozie ciągnionym przez cztery konie; były to mniej więcej 2 tony zboża). Co kupowano w Gdańsku? Słynne meble gdańskie, tkaniny, wyroby ze skóry i ze szkła, także wyroby metalowe, broń i słynne zegary, oraz wyroby papiernicze, książki, wyroby ze złota, srebra i bursztynu. Poza tymi luksusowymi towarami, kupowano w Gdańsku wielkie ilości śledzi (solonych, w beczkach), a także piwo gdańskie. W pierwszej połowie XVII wieku istniało w Gdańsku i na przedmieściach około 7000 warsztatów rzemieślniczych (dla porównania w tym czasie w Krakowie działało około 700 zakładów, będących w dodatku dużo mniejszymi). Także techniczny poziom produkcji warsztatów gdańskich - dzięki kontaktom z Niderlandami i Flandrią - był bardzo wysoki. Produkty gdańskie były więc bardzo luksusowe i najwyższej jakości. Odpowiednio - sława wyrobów gdańskich roznosiła się po całej Rzeczpospolitej i popyt na te towary był ogromny. Podobnie tranzakcje finansowe, udzielanie kredytów i pożyczek przynosiło bankierom gdańskim ogromne zyski (klientami byli oprócz polskich magnatów i szlachty, także królowie - polski, szwedzki i duński....). Podsumowując tą „podróż” z Krakowa poprzez Warszawę do Gdańska, należy podkreślić, że każde z tych miast wyspecjalizowało się w pewnej „dziedzinie”. Mniej więcej do końca XVI wieku Kraków prezentował się najwszechstronniej, będąc nie tylko stolicą Polski z zamkiem królewskim i wielkim dworem, ale i centrum handlowym o europejskim zasięgu, słynnym ośrodkiem nauki (uniwersytet) i kultury (humanizm i włoski renesans). Co prawda Gniezno było siedzibą arcybiskupstwa, lecz Kraków z katedrą na Wawelu gdzie namaszczano, koronowano i chowano polskich królów, z dziesiątkami prastarych kościołów ze słynnymi relikwiami, klasztorami i zakonami, pozostał jednak - mimo utraty funkcji stołecznych - główną „metropolią sakralną” Polski. Warszawa przejęła funkcje reprezentacyjne i przede wszystkim polityczne (siedziba dworu królewskiego, miejsce obrad Sejmu i wyborów), a Gdańsk liczący na początku XVII wieku 70 tysięcy mieszkańców był nie tylko największym miastem Rzeczpospolitej i jej „oknem na świat”, ale także głównym portem handlowym oraz wielkim centrum gospodarczym i finansowym. Jerzy Ziaja Gdansk - Collage (Wikipedia) Stolica Piastów jest znana głównie dzięki legendzie o Lechu. Gniezno jest jednym z najstarszych polskich miast, a jego historia jest długa i niezwykle jako pierwszą, historyczną stolicę Polski, pamiętamy jeszcze z czasów szkoły. To właśnie tutaj Mieszko I postawił pierwszą katedrę, a cesarz Otton III włożył Bolesławowi Chrobremu swoją koronę na głowę. Będąc w Gnieźnie poznamy kawał historii, którego nie moglibyśmy doświadczyć nigdzie historyczna stolica PolskiPo raz pierwszy Gniezno zostało wymienione z nazwy w księdze pierwszej "Kroniki polskiej" Galla Anonima: "Był mianowicie w mieście Gnieźnie, które po słowiańsku znaczy tyle co "gniazdo", książę imieniem Popiel". Taka etymologia nazwy przyjęła się również u innych kronikarzy, którzy powtarzali ją wraz z legendą o Lechu, Czechu i Rusie - to właśnie tutaj założyciel Polski miał zobaczyć orła osadnictwo na terenie dzisiejszego miasta pochodzi już z epoki kamienia łupanego. Według legend, na Wzgórzu Lecha miał znajdować się gród zamieszkały przez dynastię Popielidów. Badania archeologiczne wskazują jednak, że ruiny są byłym miejscem kultu, na którego miejscu postawiono chrześcijańską 940 roku powstał w tym miejscu gród obronny, który szybko stał się siedzibą Mieszka I i najważniejszym ośrodkiem państwa Polan. Książę po 966 wybudował kościół, w którym pochowana została jego żona trzech latach od śmierci św. Wojciecha w 997 roku, odbył się tutaj zjazd gnieźnieński, na który książę Bolesław zaprosił cesarza Ottona III, w czasie którego utworzono metropolię kościelną z siedzibą w Gnieźnie wraz z kilkoma biskupstwami. To właśnie tutaj 1025 roku doszło do koronacji Bolesława Chrobrego na pierwszego króla na ziemiach polskich. Około 1239 miasto uzyskało lokację. Zaczęło rozwijać się na Wzgórzu Panieńskim, w pewnym oddaleniu od Wzgórza Lecha, gdzie wznosiły się budowle sakralne. W 1331 roku zostało spalone przez krzyżaków. Odżyło za panowania Kazimierza Wielkiego, jednak nie powróciło do dawnej przężyło kilka pożarów: między innymi w 1819 i 1945 oraz bombardowanie w 1939. Mimo to cały czas możemy oglądać pozostałości po pierwszych wiekach istnienia naszego państwa. Będąc w pierwszej polskiej stolicy, koniecznie trzeba zobaczyć jej najsłynniejsze zabytkiem miasta są drzwi gnieźnieńskie, które uznawane są arcydzieło romańskiej sztuki odlewniczej w Polsce. Powstały w XII wieku, ale ich autor nie jest znany. Przedstawiony został na nich żywot i męczeńska śmierć św. Wojciecha. Słynne drzwi znajdują się w Bazylice Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na wzgórzu Lecha. Pierwszą świątynię wybudował tu Mieszko I, jednak budowla nie zachowała się w tej formie do naszych czasów. Obecny obiekt wybudowany został w stylu gotyckim z barokowymi zajrzeć również do Muzeum Początków Państwa Polskiego, w którym można dowiedzieć się znacznie więcej o historii Polski. Można przejść się również Traktem Królewskim, na którego drodze zobaczymy pięć posągów królów Polski ukoronowanych w Gnieźnie, dwóch legendarnych władców (Lecha i Piasta) oraz piętnaście rzeźb królików. Miasta zwane polskimi Carcassone przypominają układem ulic o swej historii sięgającej średniowiecza. Nie brakuje nam osad lokowanych na prawie niemieckim na siatce ulic wokół rynku. Niektóre średniowieczne miasta w Polsce wciąż okalają zabytkowe mury. Oto najlepsze miejsca, by poczuć się jak przed wiekami – najstarsze miasta w Polsce na ostatnich slajdach. Średniowieczne miasta w Polsce – Paczków Najstarsze miasta w Polsce – Paczków. Fot. Shutterstock Paczków to miasto z układem parceli niemal idealnie zachowanym od czasów średniowiecza, z niemal pełnym przebiegiem murów, zachowanymi basztami i wieżami bramnymi. Paczków lokowano na prawie niemieckim w 1254 roku, podobnie jak Bytom. Gniezno Najstarsze miasta w Polsce – Gniezno. Tu zrodziły się polskie legendy. Fot. Shutterstock Gniezno to szczególne miasto dla Polaków. To tutaj, na Wzgórzu Lecha w latach 940-941 powstało państwo Polan. Gniezno to również pierwsza stolica Polski i miasto, w którym Mieszko I przyjął Chrzest Polski. Miejsce to nazywane jest także Miastem Świętego Wojciecha. Czytaj więcej: Gniezno – tu powstała Polska Choć osada istniała już wcześniej, lokacja Gniezna jako miasta na prawie niemieckim nastąpiła w 1243 roku. Chełmno Chełmno zwane jest miastem zakochanych. Fot. Shutterstock To piękne pełne zabytków miasto o średniowiecznym układzie ulic w województwie kujawsko-pomorskim. Ulokowane jest na 9 wzgórzach nad Wisłą. Ale Chełmno to także polska stolica zakochanych, gdzie można zjeść bułeczki z lubczykiem czy też spędzić romantyczne chwile na ławeczce zakochanych. Czytaj więcej: Chełmno – miasto zakochanych Chełmno, podobnie jak Kwidzyń i Toruń to średniowieczne miasta lokowane w 1233 roku. Byczyna Średniowieczne miasta w Polsce – Byczyna. Układ miejski z drona. Fot. urząd miasta w Byczynie Byczyna wyróżnia się układem ulic niemal idealnie zachowanym od czasów średniowiecza. Szczególnie dobrze widać to na zdjęciu z drona. Otoczony murami gród jest niewielki, zamieszkały przez około 3 tys. mieszkańców. Stanowi jednak swoisty skansen – można się tam dosłownie przenieść niemal o tysiąclecie wstecz! Byczyna była lokowana w 1228 roku. Świebodzice Najstarsze miasta w Polsce – Świebodzice. Fot. Shutterstock Niemiecka nazwa Świebodzic to Freiburg, co oznacza po polsku Wolne miasto. Pierwsza wzmianka historyczna o miejscowości pojawiła się w 1202 r., a lokacja miasta nastąpiła przed 1228 rokiem. Cały obszar staromiejski jest wpisany na listę zabytków. Możemy tutaj oglądać także budynek byłej łaźni, kościół par pw. św. Mikołaja z XIII w. i kościół ewangelicki śś. Piotra i Pawła z 1779 r. Wrocław Najstarsze miasta w Polsce – Wrocław. Fot. Shutterstock Wrocław był jednym z najpotężniejszych miast, siedzibą biskupstwa, kasztelanów i książąt, ośrodkiem kupieckim. W X wieku na Ostrowie Tumskim istniał drewniany gród, przebudowany w 985 roku, a w 1166 r. pojawiły się tam kamienne zabudowania. Biskupstwo i diecezja wrocławska zostały erygowane w 1000 roku. Miasto lokowano na prawie niemieckim w 1226 roku. Czytaj także: Darmowe atrakcje Wrocławia – Top 13 Średniowieczne miasta w Polsce – Krosno Odrzańskie Zamek w Krośnie Odrzańskim. Fot. Shutterstock W widocznym na zdjęciu zamku w Krośnie Odrzańskim mieszkali Henryk Brodaty i święta Jadwiga Śląska. Był ważną warownią obronną na granicy Dolnego Śląska. Gdy stracił na obronnym znaczeniu, stał się domem dla księżnych-wdów. Dla Henryka Brodatego był to ulubiony zamek. Miasto lokowano przed 1226 rokiem. Czytaj także: Zamek w Krośnie Odrzańskim – ulubiona warownia księcia Środa Śląska Muzeum w Środzie Śląskiej. W tym mieście znaleziono najcenniejszy skarb w historii Polski. Fot. Shutterstock Środa Śląska znana jest dzięki najsłynniejszemu polskiemu znalezisku archeologicznemu w dziejach. Osiem tysięcy monet, gotycka korona ślubna i średniowieczna biżuteria – wszystko warte 250 mln zł zostało znalezione 30 lat temu w Środzie Śląskiej podczas prac budowlanych. Skarb Średzki pochodzi z XIV w., a samo miasto lokowano w 1223 r. Czytaj też: Skarb Średzki – najcenniejsze polskie znalezisko (FILM) Cieszyn Średniowieczne miasta w Polsce – Cieszyn. Fot. Shutterstock Znany z rotundy widocznej na banknocie dwudziestozłotowym Cieszyn, założyli trzej bracia: Bolko, Leszko i Cieszko. Byli synami czeskiego księcia Lecha. To tutaj znaleźli źródło zwane później Studnią Trzech Braci i założyli osadę. Ślady osadnictwa w Cieszynie sięgają nawet VI wieku Nowożytny gród powstał w IX wieku, a lokacja miasta nastąpiła w 1223 r. Czytaj więcej: Cieszyn – jedno z najstarszych miast i jego słynna rotunda Lwówek Śląski Lwówek Śląski to przepiękne średniowieczne miasto. Fot. Shutterstock Najstarsze średniowieczne miasta w Polsce najczęściej leżą na Dolnym Śląsku, tak jest też z Lwówkiem Śląskim. Zwany jest on Agatową Stolicą Polski. Znajduje się tu wiele zabytków, świątyni, w tym pochodzący z 1300 r. Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Można tutaj podziwiać mury obronne i baszty bramne. Najpiękniejszy jest widoczny na zdjęciu ratusz, którego najstarsze elementy pochodzą z 1480 r. Lwówek Śląski lokowano na prawie niemieckim przed 1217 rokiem. Złotoryja Złotoryja jest oficjalnie najstarszym miastem w Polsce. Lokowano ją przed 1211 na prawie magdeburskim. Fot. Shutterstock Złotoryja to najstarsze prawnie miasto w Polsce. Lokacja nastąpiła przed 1211 rokiem. To oznacza nadanie praw miejskich, ale w Polsce istniało oczywiście wiele osad na długie lata wcześniej, choć nie były oficjalnie miastami. Już między VIII do X wiekiem w tych okolicach mieszkali przedstawiciele plemienia Trzebowian. W średniowieczu Złotoryja była ośrodkiem wydobycia złota. Warto zwiedzić tu całą starówkę z zabytkowymi domami, zespół klasztorny franciszkanów, cmentarz z zabytkowymi grobowcami, jak i kościół pomocniczy pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, z 1230 r. A gdzie Kalisz? Kalisz uznany jest za najstarsze miasto w Polsce. Pod jakim względem? Fot. Shutterstock Zapytacie pewnie – a gdzie Kalisz? Kalisz to najstarsze miasto w Polsce, ale młode duchem – tak reklamują się jego władze. W rzeczywistości lokacja miasta nastąpiła późno, nie jest to najstarsze lokowane miasto w Polsce, a najwcześniej wspominane. Miasto Kalisz było lokowane dopiero około 1268 roku, a Złotoryja, prawnie najstarsze miasto w Polsce przed 1211 rokiem. Calisia czy Kalis to jednak najwcześniej wspominana miejscowość. Kalisz był wzmiankowany jako Kalis w Kronice Polskiej Gala Anonima z XII w., a pierwsze zabudowania powstały w latach dużo wcześniejszych. Już w starożytności, około 142 roku naszej ery, geograf Ptolemeusz udokumentował istnienie grodu Calisia. Na pytanie o to, które miasto w Polsce jest najstarsze, można odrzec: a pod jakim kątem? Kalisz wspominany jest najwcześniej, ale miastem pierwsza oficjalnie została Złotoryja. Czytaj więcej: Kalisz – najstarsze miasto w Polsce Najstarsze miasta w Polsce Poznań jest jednym z najstarszych miast w Polsce. Fot. Shutterstock Wcześniejsze slajdy nie przedstawiają wszystkich 11 najstarszych lokowanych miast Polski pod względem chronologicznym. Wiele miast pominęliśmy, przykładowo obecny na naszej liście Paczków jest dopiero w szóstej dziesiątce najstarszych miast. Oto najstarsze miasta lokowane w XIII w. w księstwach piastowskich i na Pomorzu Gdańskim: przed 1211 – Złotoryja przed 1217 – Lwówek Śląski, Opole, Racibórz 1217 – Leśnica 1221 – Sobótka 1223 – Cieszyn, Nysa, Środa Śląska, Ujazd 1225 – Biała przed 1226 – Krosno Odrzańskie 1226 – Wrocław przed 1228 – Świebodzice 1228 – Byczyna przed 1231 – Śródka 1231 – Strzelno przed 1232 Głuchołazy 1233 – Nowogrodziec 1234 – Oława 1236 – Gdańsk 1237 – Płock 1237/1238 – Inowrocław 1238 – Nowogród Bobrzański 1239 – Dobrzyń nad Wisłą, Iłża 1241-1244 Koziniec 1242 – Strzegom przed 1243 Sandomierz 1243 – Gniezno 1244 – Sulęcin, Kłobuck 1245 – Milicz, Człopa przed 1248 – Międzyrzecz 1249 – Lubiąż, Namysłów 1250 – Brzeg, Brześć Kujawski, Grodków, Lewin Brzeski, Trzebnica 1251 – Bolesławiec, Chełmża, Kostrzyn 1252 – Cerekwica. Radziejów, Wiązów, Zawonia 1253 – Bochnia, Głogów, Kluczbork, Oleśnica, Poznań, Śrem, Przyłęk, Ziębice, Żmigród 1253–1255 Legnica 1254 – Bytom, Paczków (…) przed 1268 – Kalisz Miasta lokowane w XIII w. znajdujące się obecnie w Polsce (Top 5) 1233 – Chełmno, Kwidzyn, Toruń przed 1234 – Banie 1234–1239 – Radzyń Chełmiński 1235 – Gubin 1243 – Stargard, Szczecin W komentarzach wspominacie często inne stare miasta, ale pamiętajmy, że w tym tekście bierzemy pod uwagę datę lokacji. Weronika SkupinRedaktor serwisu która z pasją odkrywa i opisuje kolejne piękne miejsca w Polsce. Częściej wybiera plecak, hostel i eskapady w nieznane miejsca, niż walizkę, hotel i zorganizowane wycieczki. Wieloletnia dziennikarka prasowa. Jest saunamistrzem i startuje w zawodach saunowych. Odpręża się czytając książki, w wolnych chwilach biega. Uwielbia gry planszowe. iStockCuzco To Miasto W Peruwiańskich Andach Które Było Stolicą Imperium Inków I Znane Jest Z Pozostałości Archeologicznych I Hiszpańskiej Architektury Kolonialnej - zdjęcia stockowe i więcej obrazów Ameryka PołudniowaPobierz to zdjęcie Cuzco To Miasto W Peruwiańskich Andach Które Było Stolicą Imperium Inków I Znane Jest Z Pozostałości Archeologicznych I Hiszpańskiej Architektury Kolonialnej teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem zdjęć stockowych iStock, obejmującej zdjęcia Ameryka Południowa, które można łatwo i szybko #:gm1409002971$9,99iStockIn stockCuzco to miasto w peruwiańskich Andach, które było stolicą Imperium Inków i znane jest z pozostałości archeologicznych i hiszpańskiej architektury kolonialnej. – Zdjęcia stockoweCuzco to miasto w peruwiańskich Andach, które było stolicą Imperium Inków i znane jest z pozostałości archeologicznych i hiszpańskiej architektury kolonialnej. - Zbiór zdjęć royalty-free (Ameryka Południowa)OpisCuzco is a city in the Peruvian Andes that was the capital of the Inca Empire and is known forObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:5056 x 3456 piks. (42,81 x 29,26 cm) - 300 dpi - kolory RGBID zdjęcia:1409002971Data umieszczenia:17 lipca 2022Słowa kluczoweAmeryka Południowa Obrazy,Ameryka Łacińska Obrazy,Architektura Obrazy,Cusco Province Obrazy,Cuzco Obrazy,Dolina Obrazy,Dom - Budowla mieszkaniowa Obrazy,Fotografika Obrazy,Góra Obrazy,Góry Andy Obrazy,Historia Obrazy,Horyzontalny Obrazy,Inkowie Obrazy,Kierunki podróży Obrazy,Kolonializm Obrazy,Krajobraz Obrazy,Krajobraz miejski Obrazy,Kultura Ameryki Łacińskiej Obrazy,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami zdjęć.

które miasto nie było stolicą polski